Αχ μελισσούλα..... μελισσάκι

Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Albert Einstain είχε πει ότι " αν κάποτε οι μέλισσες εκλείψουν ,το ανθρώπινο είδος δεν θα αργήσει να τις ακολουθήσει. "


Οι μέλισσες έχουν ενεργό ρόλο στην γονιμοποίηση των φυτών, καθώς δρουν ως μηχανικοί μεταφορείς της γύρης Την σημαντική λοιπόν εποχή της ανθοφορίας οι μέλισσες προκειμένου να τραφούν πλάθουν την γύρη και την μεταφέρουν με τα πίσω πόδια τους στην κυψέλη. Πετώντας από άνθος σε άνθος βοηθούν στην επικονίαση των φυτών, μεταφέροντας ασυναίσθητα την γύρη από τους ανθηρές στο στίγμα του άνθους.

Χαρακτηριστικό είναι πως βοηθούν στη επικονίαση του 60 με 70 % των φυτικών ειδών.

Οι μέλισσες έχουν μια στρώση από τρίχες στις οποίες προσκολλάται η γύρη. Έτσι άθελά της, πηγαίνοντας από λουλούδι σε λουλούδι, αφήνει κομμάτια γύρης!

Οι κόκκοι της γύρης είναι ζωτικής σημασίας αφού χωρίς αυτούς τα λουλούδια δε θα ήταν σε θέση να σχηματίσουν σπόρους...

Το μέρος του λουλουδιού που παράγει τη γύρη είναι το ανθος – το άκρο του στήμονα.

Προτού σχηματιστούν οι σπόροι, η γύρη πρέπει να φτάσει σε ένα άλλο μέρος του λουλουδιού, το στίγμα.
Η μετακίνηση της γύρης από το άνθος προς το στίγμα ονομάζεται επικονίαση.

Σε περίοδο ανθοφορίας (άνοιξη - αρχές καλοκαιριού), οι μέλισσες από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου, όπως όλοι μας ξέρουμε, επισκέπτονται λουλούδια.
Η μέλισσα συλλέγει νέκταρ ή γύρη σε ένα ταξίδι αλλά ποτέ και τα δύο ταυτόχρονα.

Κάποια λουλούδια είναι σε θέση να κάνουν αυτή τη δουλειά από μόνα τους, χωρίς εξωτερική βοήθεια. Η περίπτωση αυτή ονομάζεται αυτοεπικονίαση.

Έτσι προσφέρουν μεγάλη βοήθεια στα λουλούδια – μπορεί να θεωρηθεί και ως αντάλλαγμα για το μέλι που παράγουν το οποίο αποτελεί ένα είδος «άρτου» για τις μέλισσες.

Έτσι, με αυτή τους την ενέργεια οι μέλισσες, βοηθάνε μεγάλο μέρος των φυτών, να αναπαραχθούν με τη μέθοδο της διασταυρωτής επικονίασης!


Στην διασταυρωτή επικονίαση η γύρη πρέπει να μεταφερθεί από το ένα λουλούδι στο άλλο. Κάποιες φορές αυτό γίνεται με τη βοήθεια του αέρα, άλλες γίνεται με τη βοήθεια σκαθαριών.

Αλλά τις περισσότερες, όπως πολλοί θα έχουν παρατηρήσει σε κήπους και σε λιβάδια, η γύρη μεταφέρεται από λουλούδι σε λουλούδι, με τις μέλισσες!
Χωρίς τις μέλισσες η τροφή μας θα περιορίζονταν σε καλαμπόκι, ρύζι και σιτάρι.



Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες, το 84% από τα καλλιεργούμενα φυτά χρειάζονται τη μέλισσα για επικονίαση ενώ το 80% της άγριας βλάστησης οφείλεται στις μέλισσες!

Γενικότερα πάντως τα έντομα αυτά, που θεωρούνται τα σπουδαιότερα από οικονομικής άποψης για τον άνθρωπο, συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στο 15-30% της παραγωγής τροφίμων...


«Ευτυχώς, για μας, η μέλισσα είναι ένα ανθεκτικό και ευπροσάρμοστο στις αντιξοότητες έντομο», όπως εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο εντομολόγος, καθηγητής Γεωπονίας του ΑΠΘ, Ανδρέας Θρασυβούλου και τονίζει πως: «Χάρις στους μελισσοκόμους οι πληθυσμοί της μέλισσας είναι περισσότεροι από πέρσι στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα τα μελίσσια (οι κυψέλες) αυξήθηκαν από 1.200.000 σε 1.560.000» επισημαίνει στο kathimerini.gr o Ανδρέας Θρασυβούλου, Καθηγητής Μελισσοκομίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

«Οι κλιματολογικές συνθήκες έχουν αλλάξει και το επιβαρυμένο περιβάλλον στο οποίο ζούμε επηρεάζει και την υγεία της μέλισσας. Την ίδια στιγμή, η αύξηση των εντομοκτόνων -σκευασμάτων εξαιρετικά ισχυρών- που πέφτουν στις περιοχές γύρω από τα μελίσσια αποτελούν μια από τις κυριότερες αιτίες για τις απώλειες των μελισσών, τις οποίες και δηλητηριάζουν»

«Απώλειες παρατηρούνται επίσης από μια νέα ασθένεια που οφείλεται στο παράσιτο (πρωτόζωο) Nosema ceranae το οποίο εντοπίστηκε στη χώρα μας το 2006», συμπληρώνει.

Δεν είναι εύκολο να αποφανθεί κανείς με μια απάντηση για το τι φταίει για τη μείωση του πληθυσμού των μελισσοσμηνών και των διαταραχών που παρατηρούνται στη συμπεριφορά τους. Οι απαντήσεις των επιστημόνων συγκλίνουν, αποδεικνύοντας ότι η γνώση για τις ασθένειες που εμφανίζουν οι μέλισσες υπάρχει. Αυτό που μάλλον είναι το ζητούμενο είναι η ερμηνεία της αλληλεπίδρασης των αιτιών που προκαλούν την κατάρρευση των μελισσιών.Μεταξύ των παραγόντων που επηρεάζουν δυσμενώς την παρουσία των μελισσών, αποτελούν η μείωση των ενδιαιτημάτων τους λόγω αλλαγής χρήσεως γης για οικιστικούς, μεταλλευτικούς, τουριστικούς και άλλους σκοπούς, οι πυρκαγιές, η υπερβόσκηση, η διάνοιξη δρόμων και η άκαιρος και άσκοπος χρήση φυτοφαρμάκων.
Ιδιαίτερα αρνητικό παράγοντα αποτελούν τα διασυστημικά εντομοκτόνα, ορισμένα εκ των οποίων, εκτός από την άμεση δράση (οξεία τοξικότητα) προκαλούν ποικίλα προβλήματα και στη συμπεριφορά των μελισσών (π.χ. μείωση ικανότητας προσανατολισμού, εντοπισμού άρρωστου γόνου, αναζήτησης τροφής κ.α.)


«Το πρόβλημα εντοπίζεται στις αγριομέλισσες, που επηρεάζονται αρνητικά από τη μονοκαλλιέργεια, τα δηλητήρια και τις πυρκαγιές. Τα άγρια έντομα είναι εξίσου χρήσιμα και πρέπει να προστατευτούν. Υπάρχουν τουλάχιστον 20.000 διαφορετικά είδη άγριων μελισσών. Κάθε είδος είναι εξειδικευμένο στην επικονίαση συγκεκριμένων φυτών», επισημαίνει ο καθηγητής.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι αγριομέλισσες που παίρνουν από τις ορχιδέες, εκτός από τη γύρη και το λάδι του φυτού για να αποκτήσουν το άρωμα εκείνο που θα τις κάνει να προσελκύσουν τις θηλυκές.

Προκύπτει έτσι, πως οι συγκεκριμένες μέλισσες σε μια σχέση αλληλεξάρτησης, από τα σοφά καμωμένα σχέδια της φύσης, χρειάζονται τις ορχιδέες για να αναπαραχθούν και οι ορχιδέες τις μέλισσες για να πολλαπλασιαστούν.«Όλα αυτά μας δείχνουν πόσο πολύ συμβάλει η μέλισσα στη διατήρηση του περιβάλλοντος: Συνδράμει στη διατήρηση της βιοποικιλότητας, βοηθά στον εμπλουτισμό του εδάφους με οργανικές ουσίες και στην προστασία της γης από τη διάβρωση», υπογραμμίζει ο καθηγητής.


Ειδικά στις σφήκες οι αγκίδες είναι πολύ μικρές, με αποτέλεσμα το κεντρί τους να παραμένει στο σώμα τους μετά το τσίμπημα. Οι μέλισσες έχουν μεγαλύτερες αγκίδες οι οποίες, μαζί με το κεντρί που περιλαμβάνει το δηλητηριώδη αδένα, συγκρατούν τα περισσότερα έντερά τους. Έτσι εξηγείται γιατί πεθαίνει η μέλισσα αν τσιμπήσει κάποιον με το κεντρί της. Το θύμα της υποφέρει περισσότερο διότι ο δηλητηριώδης αδένας συνεχίζει να στέλνει δηλητήριο ακόμα και μετά το τσίμπημα. Οι μη κοινωνικές μέλισσες, όπως ο μπούμπουρας, έχουν πιο μαλακό κεντρί που αφαιρείται εύκολα, όπως συμβαίνει και με της σφήκας.

Πηγές:

kiou-kirbiologia.blogspot.gr

Tetradio.gr

Pemptousia.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου